Cubicles and the Shadows They Cast: A Journey of Transformation

 Cubicles and the Shadows They Cast: A Journey of Transformation

By : SueSue

I have a problem with cubicles.

They suffocate me. I feel isolated, controlled—like someone is grabbing me from behind. It’s not just physical discomfort; it’s a deep, visceral reaction. The moment I sit in that boxed-in space, I feel trapped, disconnected.

Cubicles remind me of prison.

In Iran, I was arrested for my political activism. During interrogations, we women were forced to sit facing the wall, not allowed to look at our interrogators. We were dehumanized—silenced in posture and in presence. I lived in constant fear. I feared being harmed, being assaulted, being touched without consent.

When I was transferred to the general women’s ward, we started to speak, to share our truths. And what I learned devastated me: we had all felt that same fear. It wasn’t just mine. It was collective.

One interrogator once said to me, “We are Muslim. You women should not look into each other’s eyes. It stirs feelings.” That phrase still echoes in me. It was not just about control—it was about disconnecting us from one another, from human warmth, from solidarity.

Maybe I have PTSD. Maybe that’s why today, years later, the sight of a desk facing a wall sends a jolt of panic through my body. The first time a supervisor placed my desk that way, I froze. I felt the air disappear from the room. The past rushed in, uninvited.

Or maybe it’s not just trauma. Maybe it's also the loss of connection in these modern, boxed-off workplaces—where screens divide us, walls block our gaze, and silence replaces community.

These cubicles cast long shadows.

But now, I’m choosing to step into the light.

---

Transformation: Reclaiming My Space, Reclaiming Myself

Lately, I’ve started to ask a different question: What if this space could be something else?

What if I could transform this feeling, this memory, this trigger?

What if a cubicle could become a place of focus—not fear? A place of calm—not control? A place of peace—not pressure?

Yes, the architecture of cubicles echoes that of cells. But here, now, I have the power to make a different choice. To take back my space—not by ignoring the past, but by creating something new beside it.

I can place reminders of life around me—a photo of my daughter, a small green plant that persists and thrives under fluorescent light, a note with words that lift me when the day feels heavy.

I can reposition my chair so it aligns with my body’s needs, not institutional design.
I can open conversation with a colleague instead of staying silent.
I can pause to breathe deeply. Stretch. Reconnect with myself.

I don’t want to see walls as prison anymore. I want to see them as edges I define. I want to write a new story in this space—one of healing, agency, and hope.

This is still my liminal space—the place between remembering and becoming.

And this time, I’m not just surviving it.
I’m transforming it.

One breath. One adjustment. One act of reclamation at a time.

When Doing Too Much Becomes “Too Much”

 

When Doing Too Much Becomes “Too Much”
By me

Today, I feel the need to share something deeply personal—a reflection that has lingered with me and stirred a mix of emotions I’m still trying to understand.

Recently, a former administrator said something to me that caught me off guard. It wasn’t just feedback—it was a wound wrapped in words:

“Other people don’t want to have anything to do with you because you do too much. You pull others into work that isn’t theirs. You say, ‘I do this, I do that,’ and it makes others feel bad or guilty for not doing the same.”

Hearing those words stung in a way I wasn’t prepared for. I didn’t respond immediately. I just felt something tighten in my chest, and later—yes—I cried.

It was a hurtful moment. Not because I believe I’m perfect or immune to criticism. I welcome growth. But because the pain came from the feeling of being misunderstood.

I have always believed in stepping up, in doing what needs to be done—not for recognition, but because I care. Because I believe in community. Because I want things to be better for others, especially for those who don’t always have a voice at the table. I never wanted to make anyone feel guilty or inadequate. My intention has never been to shine over anyone else, but to shine a light on what’s possible when we work together.

And yet… here I sit with this deep ambivalence.

On one hand, maybe this moment is a gift in disguise. Perhaps it’s an opportunity to grow—to look at how my enthusiasm and drive might unintentionally overwhelm others. Maybe I can learn how to better pace myself, how to lead with presence instead of pressure.

But on the other hand, the message hurt.
It hurts to think that my commitment might make others turn away.
It hurts to realize that what I thought was helpful could be seen as intrusive or overbearing.
And it hurts most of all to feel that your contributions—your heartwork—are not only unappreciated but quietly resented.

I never asked to be compared. I never wanted anyone to feel “less than.”
I just wanted to be useful. To uplift. To bring people together in service of something greater.

This reflection doesn’t come with a neat ending or easy resolution. I’m still processing. I’m still learning how to hold space for both the hurt and the lesson.

What I know for sure is this: I will not stop caring. I will not stop doing. But maybe I will begin to do so with a softer edge, with more intention, and with deeper awareness of how it’s received.

Growth is never comfortable. But discomfort often carries the seeds of wisdom.

If you’ve ever felt misunderstood for giving too much… you’re not alone.

من بایست فردی عصبانی نباشم...»

 

«من بایست فردی عصبانی نباشم...»

گاهی آن‌قدر همه‌چیز ناعادلانه به نظر می‌رسد که گویی زمین زیر پا خشم را فریاد می‌زند. اما در درونم صدایی آرام، ولی محکم هست که می‌گوید: «تو نباید اسیر خشم شوی.»
نه از سر ناتوانی، بلکه از سر باور.

من با ایده‌ی عدالت اجتماعی و حمایت از حقوق برابر بزرگ شده‌ام. عدالت برایم یک شعار نیست، یک باور ریشه‌دار است که در جانم جای دارد. پس عجیب نیست که وقتی با تبعیض، بی‌عدالتی، یا رفتارهای تحقیرآمیز روبه‌رو می‌شوم، در درونم طوفانی به پا می‌شود. این طوفان، گاه به اشک بدل می‌شود، گاه به سکوت، و گاهی هم به کلام.
اما همیشه به خودم یادآوری می‌کنم: «خشم اگر هدایت نشود، چشمِ دیدن را می‌گیرد.»

پس چه باید کرد؟ چگونه با این خشمِ عدالت‌خواهانه، آگاهانه و سالم برخورد کنیم؟

🔹 ۱. شناخت منشأ خشم:
خشم من از بی‌عدالتی است، نه از یک شخص خاص. این تفاوت مهم است. اگر ریشه‌ی خشم را دقیق بشناسم، می‌توانم واکنش مناسبی داشته باشم، بدون آنکه وارد بازیِ سرزنش و دشمنی شوم.

🔹 ۲. مکث کردن پیش از واکنش:
واکنش‌های آنی اغلب آتش خشم را شعله‌ورتر می‌کنند. چند لحظه مکث، تنفس عمیق، یا حتی نوشتن احساساتم می‌تواند مرا از واکنشی هیجانی به پاسخی خردمندانه برساند.

🔹 ۳. گفت‌وگو به‌جای تخاصم:
در بسیاری از موارد، گفت‌وگو، حتی اگر سخت و ناراحت‌کننده باشد، می‌تواند پل ارتباطی بسازد. شاید طرف مقابل هم ناآگاه باشد، نه آگاهانه ناعادل. زبان مهربان اما محکم، تأثیرگذارتر از هر فریادی است.

🔹 ۴. تبدیل خشم به اقدام مثبت:
خشم می‌تواند محرک خوبی برای تغییر باشد، اگر آن را به انرژی برای نوشتن، آگاهی‌رسانی، یا کنش مدنی مسالمت‌آمیز تبدیل کنم. من می‌توانم از این احساس به‌عنوان سوختی برای ساختن استفاده کنم، نه برای سوزاندن.

🔹 ۵. مراقبت از خود (Self-care):
قرار گرفتن در معرض بی‌عدالتی و فشارهای روانی نیاز به مراقبت دارد. پیاده‌روی، صحبت با دوستان همدل، نوشتن در دفترچه، یا حتی کمک گرفتن از یک مشاور، می‌تواند ذهن را آرام و چشم را روشن‌تر کند.

🔹 ۶. همراه شدن با جمع‌های آگاه:
در تنهایی ممکن است احساس درماندگی کنیم. اما بودن در جمع‌هایی که دغدغه‌های مشترک دارند – گروه‌های مدنی، سازمان‌های اجتماعی، حلقه‌های فکری – ما را به هم پیوند می‌زند و قدرت عمل و امید را افزایش می‌دهد.

---

در پایان، یادم می‌ماند که «آگاهی»، فقط دانستن نیست، بلکه انتخاب آگاهانه‌ی واکنش‌هاست.
و من، حتی در دل رنج، انتخاب می‌کنم که شعله‌ور باشم، اما نسوزانم.
می‌درخشم، اما کور نمی‌کنم.

دل‌نوشته‌ای از اعماق کیوبیک شماره ۷

 

دل‌نوشته‌ای از اعماق کیوبیک شماره ۷

ثریا فلاح

6/23/2025

روایتی از فشار خاموش، سکوت پرصدا، و زنی که هنوز ایستاده است.

او را با عددی صدا می‌زنند: ۱۱۶۸. درون پرونده‌ها، ایمیل‌ها، فهرست‌های پرکار، این عدد جا خوش کرده. اما هیچ‌کس از آن‌سوی گیت‌ها نمی‌داند پشت این شماره، انسانی نفس می‌کشد، با دلشوره، خستگی، امیدهای نصفه و خستگی‌هایی انباشته‌شده.

او هر روز به کیوبیکی می‌رسد که حتی نام ندارد. فقط شماره ۷. یک مکعب فلزی در دل یک کانکس. جایی که نه درش باز است، نه پنجره‌ای دارد. گیت‌های اطرافش بسته شده‌اند، انگار برای امنیت… اما بیشتر شبیه یک زندان بی‌کلید است.

محیط کارش، ساکت است. آن‌قدر ساکت که صدای افکار خودش بلندتر از هر چیزی در فضا می‌پیچد. اما سکوت همیشه آرام نیست؛ گاهی می‌تواند خفه‌کننده باشد. به‌خصوص وقتی بدانی که نادیده گرفته می‌شوی.

تا همین یک سال پیش، سرپرستی داشت. زنی که در ظاهر مهربان بود اما رفتارش رنگ دیگری داشت. آرام و نامحسوس، او را درون یک بازی قدیمی انداخته بود؛ بازی قورباغه‌ای که در آب جوشانده می‌شود. نه با فریاد، نه با تشر؛ با فشارهای نرم، با وظایف بیشتر، با نادیده گرفتن‌های حرفه‌ای، و با جانبداری‌هایی که دیگران شاید متوجهش نمی‌شدند، اما او با تمام وجود آن را حس می‌کرد.

وقتی آن سرپرست رفت، او فکر کرد که شاید حالا شرایط بهتر شود. اما رفتارها ادامه پیدا کردند؛ فقط شکل‌شان عوض شد. حالا "G" آرامش دارد، حمایت دارد، اما او باید در شلوغ‌ترین ساعت روز، در گرمای شهر، خود را به مأموریتی برساند که انگار فقط برای او تعریف شده است. چرا همیشه او؟ این سوالی‌ست که هیچ‌کس جوابش را نمی‌دهد.

گاهی با خودش فکر می‌کند شاید خودش مقصر بوده. شاید زیادی صمیمی شده. شاید زیادی درباره خودش گفته. شاید دیگران حالا می‌دانند چطور از درک عاطفی‌اش، علیه خودش استفاده کنند.

اما با همه‌ی این فشارها، هنوز چیزی در درونش خاموش نشده. شعله‌ی کوچکی هست. صدایی درونی، که هر بار گیت‌های بسته را می‌بیند، با خودش زمزمه می‌کند:

«تو فقط یک شماره نیستی. تو یک انسان هستی. با صدا، با تجربه، با شأن.»

این دل‌نوشته فقط درباره یک زن در کیوبیک شماره ۷ نیست. این روایت، قصه‌ی بسیاری از ماست. کسانی که در سکوت فریاد می‌زنند، در انزوا ایستادگی می‌کنند، و زیر فشارهای بی‌صدا، هنوز خودشان را فراموش نکرده‌اند.

اگر روزی از کنار کسی گذشتید که نامش با یک شماره جایگزین شده بود، لحظه‌ای بایستید. شاید پشت آن عدد، زنی ایستاده باشد که هنوز، با صدایی بی‌صدا، می‌گوید:

«من هنوز اینجا هستم.»