من بایست فردی عصبانی نباشم...»

 

«من بایست فردی عصبانی نباشم...»

گاهی آن‌قدر همه‌چیز ناعادلانه به نظر می‌رسد که گویی زمین زیر پا خشم را فریاد می‌زند. اما در درونم صدایی آرام، ولی محکم هست که می‌گوید: «تو نباید اسیر خشم شوی.»
نه از سر ناتوانی، بلکه از سر باور.

من با ایده‌ی عدالت اجتماعی و حمایت از حقوق برابر بزرگ شده‌ام. عدالت برایم یک شعار نیست، یک باور ریشه‌دار است که در جانم جای دارد. پس عجیب نیست که وقتی با تبعیض، بی‌عدالتی، یا رفتارهای تحقیرآمیز روبه‌رو می‌شوم، در درونم طوفانی به پا می‌شود. این طوفان، گاه به اشک بدل می‌شود، گاه به سکوت، و گاهی هم به کلام.
اما همیشه به خودم یادآوری می‌کنم: «خشم اگر هدایت نشود، چشمِ دیدن را می‌گیرد.»

پس چه باید کرد؟ چگونه با این خشمِ عدالت‌خواهانه، آگاهانه و سالم برخورد کنیم؟

🔹 ۱. شناخت منشأ خشم:
خشم من از بی‌عدالتی است، نه از یک شخص خاص. این تفاوت مهم است. اگر ریشه‌ی خشم را دقیق بشناسم، می‌توانم واکنش مناسبی داشته باشم، بدون آنکه وارد بازیِ سرزنش و دشمنی شوم.

🔹 ۲. مکث کردن پیش از واکنش:
واکنش‌های آنی اغلب آتش خشم را شعله‌ورتر می‌کنند. چند لحظه مکث، تنفس عمیق، یا حتی نوشتن احساساتم می‌تواند مرا از واکنشی هیجانی به پاسخی خردمندانه برساند.

🔹 ۳. گفت‌وگو به‌جای تخاصم:
در بسیاری از موارد، گفت‌وگو، حتی اگر سخت و ناراحت‌کننده باشد، می‌تواند پل ارتباطی بسازد. شاید طرف مقابل هم ناآگاه باشد، نه آگاهانه ناعادل. زبان مهربان اما محکم، تأثیرگذارتر از هر فریادی است.

🔹 ۴. تبدیل خشم به اقدام مثبت:
خشم می‌تواند محرک خوبی برای تغییر باشد، اگر آن را به انرژی برای نوشتن، آگاهی‌رسانی، یا کنش مدنی مسالمت‌آمیز تبدیل کنم. من می‌توانم از این احساس به‌عنوان سوختی برای ساختن استفاده کنم، نه برای سوزاندن.

🔹 ۵. مراقبت از خود (Self-care):
قرار گرفتن در معرض بی‌عدالتی و فشارهای روانی نیاز به مراقبت دارد. پیاده‌روی، صحبت با دوستان همدل، نوشتن در دفترچه، یا حتی کمک گرفتن از یک مشاور، می‌تواند ذهن را آرام و چشم را روشن‌تر کند.

🔹 ۶. همراه شدن با جمع‌های آگاه:
در تنهایی ممکن است احساس درماندگی کنیم. اما بودن در جمع‌هایی که دغدغه‌های مشترک دارند – گروه‌های مدنی، سازمان‌های اجتماعی، حلقه‌های فکری – ما را به هم پیوند می‌زند و قدرت عمل و امید را افزایش می‌دهد.

---

در پایان، یادم می‌ماند که «آگاهی»، فقط دانستن نیست، بلکه انتخاب آگاهانه‌ی واکنش‌هاست.
و من، حتی در دل رنج، انتخاب می‌کنم که شعله‌ور باشم، اما نسوزانم.
می‌درخشم، اما کور نمی‌کنم.